Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Κάθαρση ψυχής απόψε.

Άνοιξα τη βρύση ίσα ίσα να ελέγξω τη θερμοκρασία του νερού. Τζιτζί! Γδύθηκα, αφήνοντας τα ρούχα να σωριαστούν στα δροσερά πλακάκια που με γαργαλούσαν. Κοίταξα το είδωλο του κορμιού μου στον καθρέφτη. Χμμ..με μια λέξη "ατέλειες" που όλες οι κοπέλες τέτοια εποχή συνήθως φροντίζουν να ξεφορτωθούν. Εγώ, από την άλλη, δεν είχα όρεξη για τέτοια Αρκετά εξαντλημένη. Γύρισα πλάτη και μπήκα στο μπάνιο δυσαρεστημένη. Άνοιξα το τηλέφωνο του ντουζ και το νερό έπεσε στο δέρμα μου με τόση ορμή όπως ακριβώς οι σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό μου τη στιγμή εκείνη. Τις άφησα να με κυριεύσουν όσο έκανα σαπουνάδα στα μαλλιά μου. Όσο έκανα μπάνιο. Θα έδινα απαντήσεις και λύσεις σε όλες τις ερωτήσεις, αργότερα. Ήθελα απλώς να μουλιάσουν στο μυαλό μου για λίγο.
Παθητικά, τις δέχτηκα.

Κατά κάποιο τρόπο ένα μπάνιο απόψε μου ήταν απαραίτητο για λόγους υγιεινής μέσα μου. Επιθυμία για κάθαρση μυαλού/ψυχής-σύνδεση κι αυτή απαραίτητη. Έτσι, καθώς ανεβοκατέβαζα την πετσέτα με τρόπο εντελώς μηχανικό στο κορμί μου, κι άλλες σκέψεις με κατέκλυσαν. Τουλάχιστον, τώρα στον καθρέφτη έμοιαζα πιο όμορφη. Καθαρή.
 Έβαλα βιαστικά φρου φρου κι αρώματα, το λατρεμένο μποξεράκι του μπαμπά-για κάποιο λόγο μου προσέδιδε προστασία φορώντας το-κι ένα τυραντάκι. Η ψύχρα της αποψινής νύχτας με έκανε να ανατριχιάσω μια στιγμή, μα ούτε που με ένοιαζε. Το παράθυρο ανοιχτό, να με περιμένει. Σήκωσα τη σήτα για τα κουνούπια-κακώς το έκανα- και κρέμασα τα πόδια μου έξω από το παράθυρο. Ακουμπισμένα στον τοίχο που μόλις χώριζε το τσιμεντένιο μου κλουβί από τη φύση εκεί έξω-εντάξει, όσο ήταν δυνατό να ανθίσει στα τσιμέντα. Μια ησυχία που με γέμιζε απεραντοσύνη. Κι απέναντι το φεγγάρι, γεμάτο σχεδόν, να φωτίζει το τοπίο. Το μόνο που έλειπε ήταν η καλοκαιρινή ξαστεριά. Τα όμορφα αστέρια μου έλειπαν...

"Τελικά το πεπρωμένο είναι κάτι υπαρκτό που απλώς περιμένουμε να μας συμβεί ή το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές και τις πράξεις μας;" 
Αυτό με απασχολεί καιρό τώρα.
Άν μπορούσα να καταλήξω σε μια από τις δύο πλευρές, τότε θα έλυνα όλα αυτά που με έκαιγαν.

Μα για μισό, ήδη δεν είχα καταλήξει;
Οι πράξεις μου-εννοώντας την απραξία μου φυσικά- ζητοκράυγαζαν πως απλά περίμενα κάτι να συμβεί. Κάτι ξαφνικό και νέο να έρθει στη ζωή μου.
Από την άλλη όμως, μήπως δημιουργούσα και το πεπρωμένο μου έτσι;

Ναι...τα συγχαρητήρια μου πάλι...Μπουρδέλο στο μυαλό μου όλα.
Σκέφτομαι πολύπλοκα, πολύπλευρα.
Αλλά έτσι δεν είμαστε εμείς οι άνθρωποι;
Δεν είμαι η μόνη..
Είμαι;

"Άστο χαζή πέσε κοιμήσου" ψιθυρίζει μια ψυχή.
"Απλώς κινήσου, βάλε πάθος και προχώρα στη ζωή σου" ανταπαντάει η λογική που χάνω που και που...

Τελικά η ψύχρα με ανάγκασε να απομακρυνθώ από το παράθυρο. Έκλεισα τα φώτα κι έπεσα στο κρεβάτι αγκαλιάζοντας όλα τα αρκούδια μου. Χουχούλιασα στα παπλώματα κι άφησα το μυαλό μου να οργιάσει ώσπου να με πάρει ο ύπνος.
Ήλπιζα, με την πρώτη ακτίνα φωτός που θα με ξυπνούσε, να έχω μια απάντηση έτοιμη.

*Κι αν όχι όλη, την περισσότερη ζωή μας, περνάμε λύνοντας μυστήρια και δίνοντας απαντήσεις. 
Κι εγώ; Τι ήθελα;
Να έχω μέσα σε λίγες ώρες μονάχα ένα βάλσαμο;!
Όχι. Αρκετά βολικό, μου ακούγεται...