Τα κενά.

Καλοφτιαγμένα σαν ευωδιαστός, γεμάτος χρώμα και λουλούδια επιτάφιος, γερά σαν βράχοι που στηρίζεσαι κι ακλόνητα κενά.
Στις σχέσεις των ανθρώπων ελλοχεύουν.
Οι σχέσεις δυο ανθρώπων μεταξύ τους τα γεννούν ή τα γεμίζουν.

Όσα μπαλώματα κι αν βάλεις να καλύψεις τα κενά πάντα λίγα είναι. Κι αν αρκούν ακόμη σε ποσότητα...μην ξεγελιέσαι.
Το ύφασμά τους φθείρει στο λεπτό.
Καμία εγγύηση!
Κάποια μπαλώματα είναι στη φύση τους να σκίζονται αιφνίδια στο άκουσμα μιας τάδε φωνής.
Ο ήχος του σκισίματος προκαλεί προσωρινή απώλεια ακοής-φαντάσου κρότος...
Λίγο κρατάει η σωτηρία σου,όμως.
Αχ, τάδε φωνή γλυκιά,μεστή...έχεις γεμίσει τρύπες το κορμί μου. Σ'αυτές εκτός απ'τον αέρα της πνοής σου όταν μιλάς κι όταν φιλάς, καταχωνιάζουνε κι αισθήματα που με μολύνουν.
Τόσο τοξική αγάπη δεν είχα λάβει-τέτοια είναι η δική σου.
Κι όσο περισσότερο δυναμώνει η ένταση της οι ουσίες γίνονται πικρότερες, πιο επικίνδυνες και νιώθω ήδη σαν να έχεις ξεπεράσει τα κενά μου.

Μα, όλα μια οφθαλμαπάτη είναι* Τα κενά δεν κλείνουν έτσι.
Κι είναι δικό μου λάθος, πάθημα και φυλακή να θέλω πάντα παραπάνω.
Μέχρι και το μυαλό μου, το κορμί μου να ρημάζω με σκέψεις που με δένουν σε καρέκλες θανάσιμες για να χωρέσω λίγο από τον πόθο σου μέσα μου...
τον οποίο είμαι καταδικασμένη να μη νιώθω.

(Ουσιαστικό) λένε είναι η αγάπη.

Πόση αγάπη αξίζουμε;
Είναι κάποιος ικανός να μας την δώσει;
Κι αν ναι, τόσο άπληστοι που είμαστε, δε θα ζητάμε σα ζητιάνοι παραπάνω;

Και αυτός ο άλλος πάντα απλόχερα θα μας τη χαρίζει;
Δε θα ζητήσει αντάλλαγμα;

Κι όταν την αποκτούμε γιατί στοιβάζεται στα δεδομένα;

Δύσκολη έννοια η αγάπη.
Στο μυαλό του καθενός μας είναι αλλιώτικα φτιαγμένη.

Του ενός είναι επιχρυσωμένη, του άλλου μοιάζει με φθαρμένο ρούχο, παραπέρα η αγάπη κομμάτια χίλια.

Υποκειμενική τελείως. Άραγε είναι ο λόγος που'ναι τόσο όμορφη, τόσο πολύτιμη;
Μάλλον ο κόσμος είναι όμορφος όταν υπάρχει αγάπη και η αγάπη είναι όμορφη όταν υπάρχει κόσμος να χωθεί.

Ουσιαστικό είναι η αγάπη. Έτσι λένε. Έτσι πιστεύω κι εγώ.
Υποκειμενική ξανά.
Για άλλους ουσιαστικό στη γραμματική, για άλλους πάλι ουσιαστικό στη ζωή.

Γράμμα για'σενα.

Ένα άρθρο.
Ένα ακόμη άρθρο για'σενα.

Είσαι αγάπη!
Αυτό είσαι νομίζω...
Μια αγάπη όμως κατηγορία μόνη της.
Τι να πω, τι να μην πω..

Ιδιαίτερη σχέση μάτια μου!
Όσες προσπάθειες για να εξηγήσω τι είσαι για'μενα τόσες πέφτουν στο κενό.
Είναι η ζωή σου που τόσο μ'εξιτάρει;
Είναι τα λόγια σου;
Είναι τα βλέμματα που ξέρεις να μου ρίχνεις;
Είναι οι πράξεις σου;
Είναι τα χέρια σου;
Ήταν τα χάδια σου;
Είσαι εσύ!
Όλα όσα είσαι και όλα όσα θα ήθελες να είσαι.
Όλα όσα μοιραστήκαμε.
Σε ξέρω και με ξέρεις και αυτό μου αρκεί.

Γνωριμία πολύτιμη.
Σχέση ιδιαίτερη.
Επικοινωνία ανεπανάληπτη.
Ψυχή μαλαματένια.

Είσαι από εκείνους που οι λέξεις στο χαρτί  επάνω δεν είναι όμορφες.
Άσχημες, φτηνές και λίγες.
Μα το Θεό, τι να πω, τι να μην πω...

Στη ζωή μου ίσως έφτανε όσο έκατσες.
Φοβάμαι να μείνεις παραπάνω!
Η αίσθηση του να σε βαρεθώ με τρομάζει μάτια μου.

Για περιπέτειες μικρές και νύχτες ατελείωτες και μαγικές να μου μιλάς.
Μη γίνεις συνήθεια.
Δε θέλω να σε χωρέσω σε μια στυγνή συνήθεια.

Κι αν κάποτε θέλεις να μου πεις τι είμαι εγώ για'σένα καλύτερα να με ξεγράψεις.
Αν μου επιτρέπεις τα θέλω όλα, όλα όσα έχω να θυμάμαι απο εσένα τόσο έντονα όσο τα περιγράφω στον εαυτό μου.

Μη μου χαρίσεις λόγια μικρότερα από τα δικά μου.

Αν ήσουν έρωτας ποτέ δεν θα το καταλάβω. Έρωτας μάλλον ήταν η σχέση μας και όχι εσύ.
Εκείνα που μου έδωσες κι εκείνα που σου έδωσα ήταν έρωτας. Όσα μου είπες τα βράδια και όσα σου είπα ήταν. Όσα μιλήσαμε με τα μάτια ήταν έρωτας. Όσες αγκαλιές δώσαμε και όσα φιλιά ανταλλάξαμε, είτε πιο φιλικά είτε πιο ερωτικά.
Έτσι λοιπόν φτιάξαμε μια αγάπη. Την αγάπη.
Για όλους αυτούς τους λόγους σε ονομάζω αγάπη!

Πάντα θα σε νοιάζομαι κι ας μην το ξέρεις. Το πάντα όσο παντοτινό κι αν είναι μου φαίνεται ειλικρινές από μεριά μου.

Αυτά τα λίγα είναι για όσες φορές σε κοίταξα κι έχασα τα λόγια μου.
Για όσες παύσεις και σιωπές μ'ανάγκασαν τα γαλανά σου μάτια να σου δώσω.

Πριν όμως μου ξαναμιλήσεις κάτσε και σκέψου με λίγο αν με θυμάσαι ποια είμαι και μέχρι που φτάνω.
Όσο κι αν λαχταρώ να σου μιλήσω άλλο τόσο το σιχαίνομαι.
Διότι έρχεσαι και φέυγεις. Όπως πάντα, έρχεσαι και φέυγεις.
Δεν γίνεται με τρόπο αλλιώτικο η επαφή μας και το ξέρουμε. Για λίγο είναι καλά.
Για λίγο ήταν καλά.

Πλέον άσε με να σε θυμάμαι κι όχι να σε ζω. Κι αυτό λίγο αμυδρά, που και που...όχι τίποτα άλλο,έτσι σ'εχω στην καρδιά μου. Για λίγο!

Τη νύχτα μέρα

Ποια νικοτίνη; Τι να σου κάνει αυτή;
Μαύρος καπνός κι αποκαΐδια κυλάνε στο αίμα σου. Μαύρη κι η ψυχή σου.

Κάποτε γαλάζια, τώρα κόκκινα. Αχ τα μάτια σου, που πήγαν οι τρικυμίες των ματιών σου;
Λίγο να σε πρόσεχαν μάτια σαν τα δικά σου ένιωθες πως ταξίδευες.

Πνεύμα ανήσυχο, μυαλό γεμάτο. Γι'αυτό αγάπη μου; Γι'αυτό κλαις;
Μα ναι, ποιος να σε δαμάσει; Η μοναξιά και μόνο!

Ευαίσθητος μα δυνατός.
Δυνατοί ήταν κι οι άλλοι. Εκείνοι αναίσθητοι.
Αυτό σε κούρασε;
Σωστά, που να νιώσουν το ράγισμα;
Στις αμπαρωμένες τους καρδιές τίποτα δεν χωρούσε όσο εσύ κατάφερνες να ανοίγεις σ'οποιον σε πληγώνει.

Γι'αυτό μαύρισες, γι'αυτό κλαις τα βράδια, γι'αυτό κόπασες σαν άνεμος;

Και δε μιλάς.
Δε μιλάς κι ανησυχώ μήπως σε πλήγωσα κι εγώ.
Μίλα μου, πες μου κάτι εαυτέ μου..

Εγώ είμαι εσύ. Εσύ είσαι εγώ.

Πονάω.
Άφησε με να φύγω, θέλω να φύγω. Πρέπει να φύγω...να ξεφύγω.
Το ίδιο να κάνεις κι εσύ.
Με σφίγγεις πιο γερά.
Ασφυκτιώ, σταμάτα! Με πονάς. Με πονάς, σου λέω.
Ουρλιάζω.
Τώρα μέσα σου κλαις.
Κλαίω κι εγώ.
Δεν το καταλαβαίνεις; Πρέπει να μείνουμε χωριστά.
Δεν κουράστηκες να θέλεις ότι θέλω;
Δεν κουράστηκες;
Μπούχτισα εγώ.
Ας πάρει το δρόμο του ο καθένας.
Πληγώνομαι να'χω δυο καρδιές.
Πληγώνομαι να'χω να σκέφτομαι διπλά.
Πληγώνομαι να ζω για δύο μυαλά.

Όταν σπάσει ο δεσμός όλα θα'ναι αλλιώς.

Μοναχικός λύκος.

Ανενόχλητος από κάθε μελωδική κίνηση της φύσης, της ζωής που ξετυλιγόταν σε εκείνον, στεκόταν εκεί. Ακριβώς εκεί που τελείωνε η πλαγιά την οποία η δική του αγέλη είχε κατακτήσει, κι ακριβώς εκεί που άρχιζε η απαγορευμένη ζώνη για κάθε μέλος της αγέλης. Ακριβώς πάνω στην αόρατη διαχωριστική γραμμή, ακριβώς στη μέση.
Ήσυχος και σκεπτικός όπως ήταν εξέταζε τις δύο πλαγιές σε κάθε ανεπαίσθητη λεπτομέρεια που τις αποτελούσε.  Κοιτώντας τα γνώριμα μέρη της δικής του πλαγιάς, είδε τα υπόλοιπα μέλη. Είδε αναμνήσεις να περνούν από τα μάτια του αστραπιαία κόβοντας του την ανάσα για λίγο. Αναμνήσεις γλυκές και πικρές που τον όριζαν ως λύκο. Συναισθήματα που τον είχαν αιχμαλωτίσει για πάντα. Η αλήθεια είναι ότι ήταν καρφωμένα τόσο βαθιά στην ολοζώντανη καρδιά του, που μόλις είχαν αρχίσει να τον πονούν. Κοίταξε τον ξάστερο ουρανό. Έμεινε να τον κοιτάζει για ώρα προσπαθώντας να αλλάξει εικόνες. Ήδη, όμως, ήταν αργά.  Εικόνες και αναμνήσεις έγιναν ένα με σκοπό να τον τρελάνουν. Συνδυασμός θανατηφόρος. Είχαν καταβροχθίσει με τόση μανία τα κύτταρα ζωτικότητας του. Τα πάντα εξασθενούσαν μέσα του. Η καρδιά του έκλαιγε. Σιωπηλά, ούρλιαζε με τόση δύναμη που έσπαγε κόκαλα-τα δικά του. Ξέσπαγε σε λυγμούς ατελείωτους. Ένα δάκρυ κύλησε ανενόχλητα  πάνω στην τριχωτή μουσούδα του. Και τότε ήταν που έχασε κάθε έλεγχο του εαυτού του. Σαν κάτι να τον είχε κυριέψει και να του είχε πάρει κάθε δύναμη αντίστασης που είχε παλιότερα, άρχιζε να τρέχει. Να τρέχει παρέα με τον άνεμο-ίσως και πιο γρήγορα- προς την απαγορευμένη ζώνη. Έτρεχε να ξεφύγει, δίχως να τον νοιάζει που κατευθυνόταν. Δεν οριζόταν σίγουρα από καμιά αναστολή τη στιγμή εκείνη. Τίποτα, μα τίποτα, δεν θα τον σταματούσε από την αποφυγή του. Χωρίς να βλέπει μπροστά του τίποτα πέρα από το απόλυτο σκοτάδι, έτρεχε. Κι έπεφτε και ξανασηκωνόταν, και κατρακυλούσε σε γκρεμούς και κολυμπούσε στα ρεύματα.  Όμως τίποτα δεν τον σταματούσε, μέχρι να μπει και η κούραση στο παιχνίδι που πράγματι τον είχε καταβάλλει εδώ και ώρα. Έκατσε να ξαποστάσει για λίγο, μα ήταν τόσο εξαντλημένος που αποκοιμήθηκε.
Καινούρια αρώματα, άγνωστοι ήχοι κι ένας ήλιος τόσο σκοτεινός τον ξύπνησαν αμέσως το επόμενο πρωί. Ο λύκος, ανοίγοντας τα μελί μάτια του, αντίκρισε το άγνωστο μέρος. Τώρα πια ένιωθε ασφαλής, μακριά από κάθε συνήθεια που θα τον σκότωνε.
Σήκωσε το ανάστημα του αποφασισμένος να κάνει τη νέα αρχή που εδώ και καιρό κατοικούσε στο νου του κρυφά.

Λύκος αήττητος.
Λύκος μοναχικός σαν ήταν...

Σου γράφω πάλι από ανάγκη(!)

Λίγες ώρες πέρασαν και σε λησμόνησα. Εσένα, τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.

Με πήρε ο ύπνος στην επιστροφή κι έλειπε το στέρνο σου να γείρω. Τη μέρα ολόκληρη αυτά σκέφτομαι. Το ότι γύρισα πίσω στη ρουτίνα μοιάζει γεγονός ασήμαντο, πράγμα παράξενο για εμένα. Μπροστά σε αυτό που ξέρω πως τέτοια ευκαιρία ίσως και πότε να μην μας δοθεί ξανά, πραγματικά δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Λοιπόν, άλλη μια ανάμνηση να θυμάμαι.

Έχω γείρει στο καυτό σου στέρνο, στηρίζομαι στο μπράτσο σου.

Πλησιάζω όλο και πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά. Κολλάω πάνω σου. Ασφυκτικά κοντά. Τόσο κοντά ώστε η μυρωδιά του κορμιού σου να τρυπώνει ορμητικά στα ρουθούνια μου και να με μεθύζει. Να με μεθύζει με αυτά που αισθάνεσαι. Αρώματα τρελά να ζητωκραυγάζουν πως με θες. Και ξάφνου ακούω την καρδιά σου. Τι όμορφος ήχος. Ανυπέρβλητος. Έχει περίεργο ρυθμό. Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Με μάγεψε. Το πόδι μου καβαλικεύω στα δικά σου, το στήθος μου ακουμπάω δίπλα στο δικό σου. Σαν να χορεύει, το χέρι μου ανεβοκατεβαίνει στο στήθος σου μέχρι χαμηλά στην κοιλιά σου. Σε χαϊδεύω τρυφερά. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή με αποτελειώνεις. Κατεβάζεις αποφασιστικά το χέρι σου στη μέση μου και με σφίγγεις φέρνοντάς με ένα ακόμα κλικ πιο κοντά. Σε απόσταση πνοής. Συνεχίζεις να με με σφίγγεις με τόση δύναμη. Παθιασμένα. 

Εκείνη τη στιγμή, σε ήθελα!

Ήθελα το κορμί σου. Ήθελα να σε κάνω δικό μου. Να με κάνεις δική σου. Όσα ποτέ σου δεν μου έλεγες, τώρα μου τα έδειχνε τα κορμί σου. Και πέρα από τις γνωστές σου τις καφρίλες που κατά βάθος μου αρέσουν, δεν ήταν χυδαίο ή κάτι τη στιγμής για να περάσεις καλά. Τόσο δυνατό ήταν και τόσο πολυπόθητο και από τους δυο μας. Γιατί, εκείνο το βράδυ κατάλαβα πως όλα όσα είχα στην πίσω όψη του μυαλού μου έβγαιναν αληθινά. Πάντα κρατούσα τις επιφυλάξεις μου για εσένα. Κατάλαβα πως πραγματικά με ήθελες κι εσύ! 

Μα το αφήσαμε έτσι, αινιγματικό..Και ίσως καλύτερα..Ίσως άλλη φορά...

Απλά τώρα δεν αμφιβάλλω ότι νιώσαμε το ίδιο έντονα εκείνο το βράδυ. Σιγουρεύτηκα για το πόσο σε λαχταρώ, τελικά..

Έπειτα, το χέρι σου μετακινείται στο πρόσωπο μου, με χαϊδεύεις. Μπλέκεις τα δάχτυλα σου στις τούφες των μαλλιών μου και τις ξεμπερδεύεις. Έτσι, κοιμηθήκαμε.

Υπήρξε χημεία, ομολογώ! 

Και παρ'όλο τη ζέστη δεν μ'άφησες στιγμή από επάνω σου. Όπως πλαγιάσαμε έτσι και κοιμηθήκαμε.

Αχ και να μην τελείωνε πότε η νύχτα η χθεσινή. 

23:11 δείχνει το ψηφιακό. Σε λίγο που θα πάω για ύπνο, κάτι θα λείπει..Τελικά το στίγμα σου το άφησες όπως μου είχες πει. Ξέρεις, τα δικά μου τα δαγκώματα δεν συγκρίνονται με αυτό που νιώθω τώρα εγώ. Καληνύχτα!

Κάτι που είχα γράψει καιρό πριν. Ξέρεις εσύ πόσο.

Κανονικά, τώρα θα έπρεπε να είμαι με τη Βιολογία στο χέρι. Γιατί με τέτοιους βαθμούς που έβγαλα φέτος θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για το αν θα περάσω..Εντάξει, υπάρχουν και χειρότερα από εμένα, αλλά για τα δικά μου δεδομένα έπιασα πάτο φέτος.

Κανονικά! 

Αλλά τι λέω;! 

Μόνο κανονική δεν είμαι. 

Ασυμβίβαστη και ξεροκέφαλη.

Και κάπου μέσα σε αυτή την ξεροκεφαλιά που με κατακλύζει ήρθες κι εσύ. 

Τ'ομολογώ σε είχα ξεχάσει μέχρι πριν λίγες μέρες. Μέχρι κάποιος να σε θυμίσει πάλι.

Κι εχτές πάλι δεν σε είδα. Μα..και να σε έβλεπα τι θα γινόταν δηλαδή;

Θα με κοιτούσες σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα. Αυτό θα γινόταν. Αν και να σου πω την αλήθεια, όλα όσα θες να κρύψεις εγώ τα βλέπω. Χωρίς να το θέλω και να το θέλεις τα μοιραζόμαστε.

Εγώ κι εσύ. 

Γιατί δεν πρόκειται να σε πιστέψω αν μου πεις πως ξέχασες εκείνο το βράδυ.

Από φόβο χάσαμε...

*Πολλοί θα ήλπιζαν γράφοντας ένα τέτοιο άρθρο κάποια στιγμή να το διαβάσει εκείνος για τον οποίο προορίζεται. Εγώ από την άλλη εύχομαι να μην το δεις ποτέ. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο εμπιστευτώ απλόχερα τώρα πια...