(Ουσιαστικό) λένε είναι η αγάπη.

Πόση αγάπη αξίζουμε;
Είναι κάποιος ικανός να μας την δώσει;
Κι αν ναι, τόσο άπληστοι που είμαστε, δε θα ζητάμε σα ζητιάνοι παραπάνω;

Και αυτός ο άλλος πάντα απλόχερα θα μας τη χαρίζει;
Δε θα ζητήσει αντάλλαγμα;

Κι όταν την αποκτούμε γιατί στοιβάζεται στα δεδομένα;

Δύσκολη έννοια η αγάπη.
Στο μυαλό του καθενός μας είναι αλλιώτικα φτιαγμένη.

Του ενός είναι επιχρυσωμένη, του άλλου μοιάζει με φθαρμένο ρούχο, παραπέρα η αγάπη κομμάτια χίλια.

Υποκειμενική τελείως. Άραγε είναι ο λόγος που'ναι τόσο όμορφη, τόσο πολύτιμη;
Μάλλον ο κόσμος είναι όμορφος όταν υπάρχει αγάπη και η αγάπη είναι όμορφη όταν υπάρχει κόσμος να χωθεί.

Ουσιαστικό είναι η αγάπη. Έτσι λένε. Έτσι πιστεύω κι εγώ.
Υποκειμενική ξανά.
Για άλλους ουσιαστικό στη γραμματική, για άλλους πάλι ουσιαστικό στη ζωή.

Γράμμα για'σενα.

Ένα άρθρο.
Ένα ακόμη άρθρο για'σενα.

Είσαι αγάπη!
Αυτό είσαι νομίζω...
Μια αγάπη όμως κατηγορία μόνη της.
Τι να πω, τι να μην πω..

Ιδιαίτερη σχέση μάτια μου!
Όσες προσπάθειες για να εξηγήσω τι είσαι για'μενα τόσες πέφτουν στο κενό.
Είναι η ζωή σου που τόσο μ'εξιτάρει;
Είναι τα λόγια σου;
Είναι τα βλέμματα που ξέρεις να μου ρίχνεις;
Είναι οι πράξεις σου;
Είναι τα χέρια σου;
Ήταν τα χάδια σου;
Είσαι εσύ!
Όλα όσα είσαι και όλα όσα θα ήθελες να είσαι.
Όλα όσα μοιραστήκαμε.
Σε ξέρω και με ξέρεις και αυτό μου αρκεί.

Γνωριμία πολύτιμη.
Σχέση ιδιαίτερη.
Επικοινωνία ανεπανάληπτη.
Ψυχή μαλαματένια.

Είσαι από εκείνους που οι λέξεις στο χαρτί  επάνω δεν είναι όμορφες.
Άσχημες, φτηνές και λίγες.
Μα το Θεό, τι να πω, τι να μην πω...

Στη ζωή μου ίσως έφτανε όσο έκατσες.
Φοβάμαι να μείνεις παραπάνω!
Η αίσθηση του να σε βαρεθώ με τρομάζει μάτια μου.

Για περιπέτειες μικρές και νύχτες ατελείωτες και μαγικές να μου μιλάς.
Μη γίνεις συνήθεια.
Δε θέλω να σε χωρέσω σε μια στυγνή συνήθεια.

Κι αν κάποτε θέλεις να μου πεις τι είμαι εγώ για'σένα καλύτερα να με ξεγράψεις.
Αν μου επιτρέπεις τα θέλω όλα, όλα όσα έχω να θυμάμαι απο εσένα τόσο έντονα όσο τα περιγράφω στον εαυτό μου.

Μη μου χαρίσεις λόγια μικρότερα από τα δικά μου.

Αν ήσουν έρωτας ποτέ δεν θα το καταλάβω. Έρωτας μάλλον ήταν η σχέση μας και όχι εσύ.
Εκείνα που μου έδωσες κι εκείνα που σου έδωσα ήταν έρωτας. Όσα μου είπες τα βράδια και όσα σου είπα ήταν. Όσα μιλήσαμε με τα μάτια ήταν έρωτας. Όσες αγκαλιές δώσαμε και όσα φιλιά ανταλλάξαμε, είτε πιο φιλικά είτε πιο ερωτικά.
Έτσι λοιπόν φτιάξαμε μια αγάπη. Την αγάπη.
Για όλους αυτούς τους λόγους σε ονομάζω αγάπη!

Πάντα θα σε νοιάζομαι κι ας μην το ξέρεις. Το πάντα όσο παντοτινό κι αν είναι μου φαίνεται ειλικρινές από μεριά μου.

Αυτά τα λίγα είναι για όσες φορές σε κοίταξα κι έχασα τα λόγια μου.
Για όσες παύσεις και σιωπές μ'ανάγκασαν τα γαλανά σου μάτια να σου δώσω.

Πριν όμως μου ξαναμιλήσεις κάτσε και σκέψου με λίγο αν με θυμάσαι ποια είμαι και μέχρι που φτάνω.
Όσο κι αν λαχταρώ να σου μιλήσω άλλο τόσο το σιχαίνομαι.
Διότι έρχεσαι και φέυγεις. Όπως πάντα, έρχεσαι και φέυγεις.
Δεν γίνεται με τρόπο αλλιώτικο η επαφή μας και το ξέρουμε. Για λίγο είναι καλά.
Για λίγο ήταν καλά.

Πλέον άσε με να σε θυμάμαι κι όχι να σε ζω. Κι αυτό λίγο αμυδρά, που και που...όχι τίποτα άλλο,έτσι σ'εχω στην καρδιά μου. Για λίγο!

Τη νύχτα μέρα

Ποια νικοτίνη; Τι να σου κάνει αυτή;
Μαύρος καπνός κι αποκαΐδια κυλάνε στο αίμα σου. Μαύρη κι η ψυχή σου.

Κάποτε γαλάζια, τώρα κόκκινα. Αχ τα μάτια σου, που πήγαν οι τρικυμίες των ματιών σου;
Λίγο να σε πρόσεχαν μάτια σαν τα δικά σου ένιωθες πως ταξίδευες.

Πνεύμα ανήσυχο, μυαλό γεμάτο. Γι'αυτό αγάπη μου; Γι'αυτό κλαις;
Μα ναι, ποιος να σε δαμάσει; Η μοναξιά και μόνο!

Ευαίσθητος μα δυνατός.
Δυνατοί ήταν κι οι άλλοι. Εκείνοι αναίσθητοι.
Αυτό σε κούρασε;
Σωστά, που να νιώσουν το ράγισμα;
Στις αμπαρωμένες τους καρδιές τίποτα δεν χωρούσε όσο εσύ κατάφερνες να ανοίγεις σ'οποιον σε πληγώνει.

Γι'αυτό μαύρισες, γι'αυτό κλαις τα βράδια, γι'αυτό κόπασες σαν άνεμος;

Και δε μιλάς.
Δε μιλάς κι ανησυχώ μήπως σε πλήγωσα κι εγώ.
Μίλα μου, πες μου κάτι εαυτέ μου..