If today was your last day...

2012 ε;(Δεν ξέρω βέβαια αν αρμόζει να σε καλωσορίσω,σύμφωνα με τις προφητείες των Μάγια...:P)
Σε λίγες ώρες αλλάζει ο χρόνος, πάει και το 11...Δύσκολο να το χωνέψω.
Ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα, δεν υπάρχει πουθενά το stop, το play(again) ή το replay.
Ωραία θα ήταν!
Ή μάλλον...όχι, φαντάσου, θα μέναμε στάσιμοι, καμία εξέλιξη, τα ίδια λάθη, τα ίδια πάθη.

Αν όμως ήταν η τελευταία μας μέρα τι θα κάναμε; Θα είχαμε το θάρρος να ξεπεράσουμε κάθε φόβο και εμπόδιο, να πραγματοποιήσουμε κάθε ευχή και όνειρο; Mα πάνω απ'όλα, θα είχαμε το θάρρος να μιλήσουμε, να ανοίξουμε το στόμα μας και να πούμε λόγια καρδιάς, λόγια που δύσκολα εκφράζεις, εκείνα... τα ειλικρινή;!
Λοιπόν θα ήταν καλό να σκεφτούμε όλοι έτσι, έστω σήμερα.
Να ζήσουμε την τελευταία μέρα του χρόνου σαν να ήταν πράγματι η τελευταία!
Έτσι θα μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι πως όλες οι αρετές δεν έχουν χαθεί, απλά είναι κάπου βαθιά -καλά κρυμμένες στην καρδιά του καθενός, καταχωνιασμένες σε μια γωνιά και προστατευμένες από κάθε τι βλαβερό για αυτές.
Κάντε αυτό που πάντα θέλατε, πείτε αυτό ακριβώς που νιώθετε και κάντε όσα περισσότερα λάθη μπορείτε ή-να το εκφράσω αλλιώς- προσπαθήστε να μάθετε όσα περισσότερα μπορείτε, ναι, μέσα από τα λάθη, εκεί κάπου κρύβονται και όλα τα σωστά.

Θέλω μόνο, σε αυτό το σημείο-ώρα 5.29-να συνοψίσω το κεφάλαιο του 2011 για εμένα.
Θα μου λείψεις, πάντα θα μου λείπεις 2011 και ξέρεις γιατί;

~Γιατί έμαθα να ξεχωρίζω τους πραγματικούς φίλους, εκείνους που θα με στηρίζουν, θα με βάζουν στο δρόμο μου, που θα μου συμπαραστέκονται, εκείνους που θα χαίρονται με την καρδιά τους όταν θα  χαίρομαι κι εγώ, εκείνους που θα κλαίνε όταν θα κλαίω κι εγώ.*Τους είμαι πραγματικά ευγνώμων που συνεχίζουν να είναι μαζί μου( με αντέχουν,πιο λιανά :P)και τους αγαπώ!*

~Γιατί δέθηκα απίστευτα με κάποιους και με άλλους δέθηκα πολύυυυ περισσότερο!

~Γιατί γνώρισα ξεχωριστά άτομα που μου άλλαξαν ολόκληρη τη ζωή! :')

~Γιατί έμαθα να παλεύω για αυτά που θέλω όσο δύσκολα κι αν φαίνονται( τίποτα δεν είναι, αρκεί να το αποδεχθείς.)
~Γιατί...

~Γιατί...
Είναι τόσα πολλά!
Υπήρχαν όμως και λύπες και αποχωρισμοί αλλά...και πότε δεν υπάρχουν;...
Σίγουρα το 11 έχει χαράξει τόσες αναμνήσεις μέσα μου!
Αξέχαστες βόλτες, εμπειρίες...
Αξέχαστα λόγια...

Αξέχαστο 2011 :)
Όμως το 2012 βρίσκεται ακριβώς λίγες ώρες πιο μετά και με περιμένειιιιι, τον καθένα μας!

Καλή Χρονιά λοιπόν, να περάσετε και να περνάτε όσο πιο όμορφα μπορείτε(από εσάς εξαρτάται)! ;)
Πολλά φιλιάαα :D

Είναι κάτι το τόσο ελεύθερο κι εσύ το έχεις κάνει τόσο περίπλοκο...τόσο τυπικό...

Πάντα πίστευα πως η μουσική δεν χρειάζεται διάβασμα, εντάξει φυσικά και χρειάζεται όπως να ξέρεις τα κλειδιά, τις νότες, τις κλίμακες αλλά μέχρι ένα σημείο ρε φίλε! Γιατί δηλαδή πρέπει να με περιορίζεις τόσο, να με αγχώνεις τόσο για κάτι τόσο απλό που καν δεν θα έπρεπε, λέγοντάς μου μάθε από έξω το κομμάτι, κάνε το ένα, κάνε το άλλο, τι θα γράψεις στις εξετάσεις...Έλεος δηλαδή.
Εγώ το μόνο που γνωρίζω είναι πως η μουσική βγαίνει μέσα από την ψυχή κάθε ανθρώπου κι όχι από τους τόσο τυπικούς κανόνες που είσαι ''υποχρεωμένος'' να ξέρεις όταν ασχολείσαι με τη μουσική.
Στο κάτω κάτω και τι χρειάζονται οι εξετάσεις στη μουσική;
Σε τι ωφελούν άραγε;
Θα μου πεις, ναι χρειάζεται να ξέρεις το solfege σου να το λες νεράκι ή τις κλίμακες, αλλά γιατί; Μόνο για τους βαθμούς ή για τα πτυχία που θέλουν ;
Κι όμως στο τέλος, εκείνοι που πραγματικά πετυχαίνουν όσα θέλουν με τη μουσική είναι οι αυτοδίδακτοι κι όχι εκείνοι με τα χιλιάδες αναγνωρισμένα πτυχία που έχουν στα χέρια τους.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί εκείνοι δεν περιορίζονται σε τίποτα, είναι ελεύθεροι να εκφραστούν όπως ακριβώς το θέλουν!
Θέλω κι εγώ να εκφράζομαι, να λέω αυτά που θέλω με τον ωραιότερο τρόπο, τη μουσική κι όχι να κάθομαι να σπάω το κεφάλι μου και να απογοητεύομαι κάθε φορά που έχω μάθημα... και θα το κάνω, θα το κάνω ότι και να λες, θα προχωρήσω!
Είναι κάτι το τόσο ελεύθερο κι εσύ το έχεις κάνει τόσο περίπλοκο, τόσο τυπικό.
Ίσως και για αυτό να μη διάβαζα όσο θα έπρεπε-κάτι 8 θυμάμαι να έπαιρνα, γιατί ποτέ δεν πίστεψα πως για να είσαι καλλιτέχνης χρειάζεσαι τέτοιες τυπικότητες!




Ίσως αυτά που πιστεύω να είναι και λάθος, αλλά εγώ θα παραμείνω ανένδοτη στα δικά μου πιστεύω!

Μια σύντομη ανάρτηση

από την κυνηγό ονείρων περί

.μουσικής
!lalala σας φιλώ

R.I.P

6.12.2008
Θυμάμαι αμυδρά εκείνες τις μέρες, ήμουν μικρή, μα ήμουν ικανή να καταλάβω ΤΟ έγκλημα...
Χάος,τρόμος, βία, πένθος, επικρατεί σε όλη την Ελλάδα, ακόμα και στο εξωτερικό, σε κάθε γωνιά της γης.

Οι αστυνομικοί λένε πως πυροβόλησαν στον αέρα κι έπειτα η σφαίρα εξοστρακίστηκε, μα στην πραγματικότητα ήταν δολοφονία εν ψυχρώ!

Η οργή κάθε συμμαθητή, μαθητή, συνομήλικου, ανθρώπου εκφράζεται μέσα από φωνές, συνθήματα γραμμένα στους τοίχους, διαδηλώσεις και πορείες...
Οι πιο τολμηροί καταλήγουν ακόμα στο να καίνε,να σπάνε κάθε τι που βρίσκεται στο δρόμο τους προς την αναζήτηση της χαμένης δικαιοσύνης...

6.12.2008
Δεν ξεχνάω!

*Με πρόδωσες...
Είχα όνειρα...
Μου τα γκρέμισες...
Χρειάζομαι οξυγόνο...
ΜΗΝ μου το στερείς...
Υπερασπίσου με...
Γιατί αν γλιτώσω,
θα υπάρχει ελπίδα...
Να ξεπεράσω τα δικά σου
αδιέξοδα...*



Ο δεκαπεντάχρονος δεν είναι οπλισμένος με μολότοφ και καδρόνια αλλά με όνειρα για ένα καλύτερο αύριο!

Διάβασα κάπου ένα σχόλιο κάποιου που το πιο πιθανό να ήξερε τον αδικοχαμένο Αλέξη καθώς επανάλαβε τα λόγια του:
<<Εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω, πάντως μια μέρα θα γίνω διάσημος, θα το δεις...>>
Που να ήξερε πως θα γινόταν διάσημος με αυτό τον τρόπο...

Αλέξης Γρηγορόπουλος

πυροβολείται εν ψυχρώ στα Εξάρχεια
;Γιατί

Δεν ξεχνάμε

6.12.2008 

Είδα κάποιον...άγνωστο

Τραγουδούσα, γελούσα, περπατούσα χορεύοντας στα σοκάκια του Ηρακλείου αφού είχα παρέα όλα εκείνα τα αναρίθμητα συναισθήματα που συνοδεύουν την ανεμελιά και την ελευθερία που όλοι έχουμε,(τουλάχιστον έτσι πίστευα)...
Σκόνταψα μα δεν με πείραξε υποθέτω, άρχισα να γελάω.

Μα καθώς σήκωσα το κεφάλι μου αντίκρισα κάποιον, κάποιον άγνωστο σε εμένα,
όλα εκείνα που ένιωθα μετατράπηκαν αστραπιαία σε ένα χείμαρρο συναισθημάτων
- που ήταν δύσκολο να νιώσεις και να καταλάβεις πως ήταν πραγματικά-με πλημμύρισαν οι τύψεις, με κυρίευσε η θλίψη.
Λίγα μέτρα μακριά μου βρισκόταν κάποιος που για μια στιγμή ευχόμουν να του είχε συμβεί αυτό ακριβώς που συνέβη σε εμένα-προφανώς θα ήταν πιο όμορφο, θα είχε πλάκα.

Τον είδα στο έδαφος πεσμένο, τον είδα να τρώει, τον είδα να μαζεύει με τα κουρασμένα του χέρια αυτό που πιθανότατα του είχε πέσει, αυτό που εμείς αποκαλούμε φαγητό, αυτό που πιστεύουμε πως ξέρουμε την πραγματική του σημασία, μα όχι, εμείς τίποτα δεν ξέρουμε. Στο μόνο που έχουμε επίγνωση είναι στους εαυτούς μας και μόνο, αυτό που αποκαλούμε εμείς εγωιστικότητα.

Είχα χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου καθώς τον κοίταζα, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του-προς ανακούφιση μου εκείνος δεν με είχε προσέξει.
Ήταν μια εικόνα τόσο άγνωστη σε εμένα, μου προκαλούσε δέος.
Για κάποιο λόγο ένιωθα τόση ασήμαντη μπροστά του, ένιωθα ψεύτικη.
Οι σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό μου. Συλλογιζόμουν το πόσο ίδιοι είμαστε φαινομενικά- 2 άνθρωποι- και πόσο διαφορετικοί είμαστε πραγματικά- ένας άνθρωπος κι ένας απάνθρωπος.

Εγώ(εμείς) κι εκείνος.
Εγώ, που έχω ένα σπίτι ΄που νιώθω ζεστασιά.Εγώ, που καθημερινώς ξέρω πως στο σπίτι θα με περιμένει το ζεστό μου φαγητό.Εγώ που δεν μπορώ να βολευτώ με αυτά που ήδη έχω και ζητάω περισσότερα. Εγώ που έχω οικονομική άνεση.  Εγώ που καθημερινώς νιώθω τις χαρές.Εγώ, που καθημερινώς νιώθω την ασφάλεια που μου παρέχουν, την φροντίδα.
Εμένα που μου λείπει η ανθρωπιά.
Εκείνος που δεν έχει καλά καλά ρούχα να ζεσταθεί. Εκείνος που καθημερινώς δέχεται τα γεμάτα φαρμάκι λόγια, την αδιαφορία κάθε περαστικού. Εκείνος, που κουβαλάει στις σακούλες του την μοναξιά, τη λύπη, τη θλίψη, την κατάθλιψη, ένα ασήκωτο βάρος για έναν άνθρωπο. Εκείνος που αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με τους φόβους του. Εκείνος που μαθαίνει να εκτιμάει.

Η στιγμή έμοιαζε να διαρκούσε αιώνες.
<<Συγνώμη να περάσω;>> ρώτησε μια κυρία κομψή, περιποιημένη από την κορυφή ως τα νύχια, δεν παρατήρησα ούτε ένα ψεγάδι στα προφανώς πανάκριβα ρούχα της, τα κοσμήματα της-σίγουρα δεν ταίριαζε στο κλίμα.
Η σιωπή διαλύθηκε και οι σκέψεις μου ανακατεύτηκαν.
Σηκώθηκα όρθια επιτέλους, όμως συνειδητοποίησα πως δεν ήταν πια εκεί εκείνος ο άγνωστος. Είχε φύγει κι εγώ είχα μείνει να κοιτάζω το απέραντο κενό.
Άρχισα να περπατάω αργά με προσοχή να μην βρεθώ πάλι στο έδαφος.
Ήμουν μπερδεμένη.
Αυτό που μόλις είχα ζήσει ήταν τόσο δυνατό για να το αγνοήσω και να φύγω σαν να μην έγινε ποτέ.

Οι περισσότεροι ίσως ξεχάσουν αυτά τα λόγια

 όταν ξεχάσουν πια τη σημασία της λέξης

άνθρωπος...ίσως κι εγώ

. 

Έλληνες << μαϊμού; >>

28η Οκτωβρίου.
Το ΌΧΙ
Με αφορμή τη σημερινή γιορτή του σχολείου είπα να γράψω αυτό το άρθρο. Φαίνεται τελικά πως κατάφεραν να περάσουν κάποια μηνύματα!

Καθώς παρακολουθούσα τη γιορτή διαπίστωσα πως ίσως να ήμουν και η μόνη. <<Μα τι απέγινε ο σεβασμός;>> αναρωτήθηκα. Έστω αυτές τις σημαντικές μέρες θα έπρεπε να τις θυμόμαστε, θα έπρεπε να τις τιμάμε.Μα όχι, δεν έχει απομείνει κανένας, δεν έχει απομείνει τίποτα.
Μπορεί να έχουμε μια από τις πλουσιότερες ιστορίες, μα δεν το εκτιμάμε...Μπορεί να πατάμε στο ίδιο χώμα με εκείνων που πολέμησαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα,μα δεν τους σεβόμαστε και μπορεί να είμαστε Έλληνες,μα δεν τους θυμίζουμε.
Θα έλεγε κανείς πως οι σημερινοί Έλληνες είναι << μαϊμού >>
Έχεις συλλογιστεί πόσες φορές σε ρώτησαν τι γιορτάζουμε είτε την 28η Οκτωβρίου είτε την 25η Μαρτίου κι εσύ δεν ήξερες να απαντήσεις;
Δεν αναφέρομαι τότε που πήγαινες δημοτικό, τότε σου τα δίδασκαν σαν παραμυθάκια όμως ακόμα κι έτσι με το αθώο σου μυαλό ένιωθες περήφανος. <<Τι απέγινε η περηφάνια; Εξαφανίστηκε;>>
Τώρα το μόνο που υπάρχει είναι ένα τεράστιο κενό, αδιαφορία.
Μόνο μια ανατριχίλα ντροπής και αηδίας αφού ντροπιάζουμε καθημερινά όλους εκείνους που σκοτώθηκαν για εμάς. Αφού μέρα με την μέρα γυρνάμε την πλάτη στην Ελλάδα και την ιστορία της.

Ακολουθούν ονόματα κάποιων υπέρ-ανθρώπων που αξίζουν να λέγονται Έλληνες.
Οδυσσέας Ανδρούτσος,
Μπουμπουλίνα,
Αθανάσιος Διάκος,
Γεώργιος Καραϊσκάκης,
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,
Ανδρέας Μιαούλης,
Μαντώ Μαυρογένους,
Παπαφλέσσας,
Ρήγας Βελεστινλής,
Μάρκος Μπότσαρης,

Ξέρω, πολλά στοιχεία και ονόματα του 1821, μα δεν αλλάζει τίποτα.
Όλοι αξίζουν να λέγονται ήρωες!
Μόνο ένα μεγάλο Συγνώμη για αυτήν την στάση μας κι ένα Ευχαριστώ σε όλους εκείνους που μας χάρισαν την ελευθερία!

Usefull information about me

-Don't pass judgement on me if you don't know me.

-Don't pretend.

-Don't tell me lieys.

-Don't feel sorry about me.

-Don't make me bored.

-Don't bother me.

-Don't be upset.

-Don't cheat on me.

-Don't be snob.

-Don't dread me.

-Don't ignore me.

-Don't be nasty.

-Don't be impatient.

-Don't get revenge from me.

-Don't give me the cold shoulder

-Don't be a gossiper.

Am I asking too much?

Yes!

Ohh well...

Just make me smile and that's enough!