Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Τα κενά.

Καλοφτιαγμένα σαν ευωδιαστός, γεμάτος χρώμα και λουλούδια επιτάφιος, γερά σαν βράχοι που στηρίζεσαι κι ακλόνητα κενά.
Στις σχέσεις των ανθρώπων ελλοχεύουν.
Οι σχέσεις δυο ανθρώπων μεταξύ τους τα γεννούν ή τα γεμίζουν.

Όσα μπαλώματα κι αν βάλεις να καλύψεις τα κενά πάντα λίγα είναι. Κι αν αρκούν ακόμη σε ποσότητα...μην ξεγελιέσαι.
Το ύφασμά τους φθείρει στο λεπτό.
Καμία εγγύηση!
Κάποια μπαλώματα είναι στη φύση τους να σκίζονται αιφνίδια στο άκουσμα μιας τάδε φωνής.
Ο ήχος του σκισίματος προκαλεί προσωρινή απώλεια ακοής-φαντάσου κρότος...
Λίγο κρατάει η σωτηρία σου,όμως.
Αχ, τάδε φωνή γλυκιά,μεστή...έχεις γεμίσει τρύπες το κορμί μου. Σ'αυτές εκτός απ'τον αέρα της πνοής σου όταν μιλάς κι όταν φιλάς, καταχωνιάζουνε κι αισθήματα που με μολύνουν.
Τόσο τοξική αγάπη δεν είχα λάβει-τέτοια είναι η δική σου.
Κι όσο περισσότερο δυναμώνει η ένταση της οι ουσίες γίνονται πικρότερες, πιο επικίνδυνες και νιώθω ήδη σαν να έχεις ξεπεράσει τα κενά μου.

Μα, όλα μια οφθαλμαπάτη είναι* Τα κενά δεν κλείνουν έτσι.
Κι είναι δικό μου λάθος, πάθημα και φυλακή να θέλω πάντα παραπάνω.
Μέχρι και το μυαλό μου, το κορμί μου να ρημάζω με σκέψεις που με δένουν σε καρέκλες θανάσιμες για να χωρέσω λίγο από τον πόθο σου μέσα μου...
τον οποίο είμαι καταδικασμένη να μη νιώθω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μου αρέσει