Όταν για'σενα μιλώ.

Απλά και μόνο αυτό φτάνει.
Δεν θέλω τίποτα λιγότερο από τα πάντα και τίποτα περισσότερο από το τίποτα.






                                                                                                                     ~Κυνηγός:)

Σαν ψίθυρος νιώθω!

Τα μάγουλα υγρά.

Οι σκέψεις κυλάνε, χορεύουν βίαια χωρίς εμένα κι όμως μαζί μου.

Η λύση, σαν άλυτο Sudoku.

Τα χέρια μου τρέμουν, εσένα ζητάνε.

Οι φλέβες μου καίνε.

Αλήθεια στο ψέμα.

Σαν ψίθυρος νιώθω.

Κι εσύ, που είσαι εσύ;

Σου φωνάζω, "που είσαι;"

Κι αρχίζω να τρέχω, να φύγω απ'τον ήχο.

Τον ήχο των λέξεων που'πες.

Φοβάμαι.

Σαν ψίθυρος νιώθω!

Μ'ακούς; Σου φωνάζω.

Στο χαμό του μυαλού σου κουρνιάζω.

Σε νιώθω, μα όχι.

Φωνάζω, "που είσαι;"

Τα βλέφαρα κλείνουν και μόλις αρχίζει.

Μαρτύριο γλυκό στα μονοπάτια σου.

Εκεί που μ'άφησες. Εκεί που συνέχισα να μην υπάρχω για εσένα.

Γνωστή οφθαλμαπάτη για'σενα.

Βουβή κραυγή για εσένα.

Τα βλέφαρα κλείνουν.

Σκοτάδι κρυμμένο. 

Φωνάζω, "που είσαι;"

Σαν ψίθυρος νιώθω.

Και η σκιά σου σαν φως στο μυαλό, σκεπάζει εμένα, να φύγω απο'σενα.

Τα φώτα σβήσουν. Κι εγώ πια δε βλέπω.

Φευγαλέα ματιά στις αναμνήσεις.

Και οι ανήσυχοι παλμοί μου χτυπούν δυνατά, νανούρισμα για εσένα.

Τα πάντα, ένα τίποτα για εσένα.

Γλυκά τ'όνομά σου να λέω.

Το σώμα μου κλαίει.

"Που ήσουν;" σου λέει.

It's all(not) about the money, money,money. We just(don't) need your money...

Τι ωραίο που είναι το άτιμοo. http://www.youtube.com/watch?v=qMxX-QOV9tI&feature=related
Μου θυμίζει καλοκαίριι, μου φτιάχνει τη διάθεση σήμερα που βρέχει κιόλας. Αν και λατρεύω τη βροχή, σήμερα ξύπνησα με περίεργες ορέξεις. Σκέφτηκα να φορέσω σορτσάκι αλλά η παγωνιά μου άλλαξε τα σχέδια-επίσης σκέφτηκα και την κατάρρευση της original μητέρας που το παιδί της φοράει σορτσάκια με τέτοιο ψοφόκρυο.Τέλος πάντων, θα μπω στο ψητό.

Σε 2 μερούλες λοιπόν είναι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Οι βιτρίνες ξεχειλίζουν από μπιχλιμπίδια, αρκουδάκια , καμπανάκια , ρολόγια , μαξιλάρια , φλιτζάνια , φωτιστικά , εσώρουχα με νόημα , αυτοκόλλητα , σαμπάνιες , ζελεδάκια , σοκολάτες και το αποκορύφωμα;!
Χαρτί υγείας. Εεε ρε φίλε έλεος! Μέχρι ένα σημείο πια.
Όλα αυτά λοιπόν έχουν την παρακάτω αναγραφή:
Valentine's day.
Α, συγνώμη, γράψε λάθος!
Eurontine's day.
Μια γιορτή καθιερωμένη στους ερωτευμένους.
Τι; Παρακαλώ; Ποιος ήρθε;
 Μήπως τους μπέρδεψαν με τους εμπόρους; Αναρωτιέμαι, πραγματικά.
Ντροπήη μου! Τι λέω και δεν πεθαίνω ο άνθρωπος...

Ίσως βέβαια, όλες αυτές οι "κακίες" που γράφω, να βγαίνουν από ψυχικά παιδικά τραύματα.

Κάθε χρόνο στο δημοτικό την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου την περνούσα μόνη σαν το λεμόνι!
Και στεναχωριόμουν για αυτό. Χαχα, ευτυχώς όταν μπήκα στο γυμνάσιο άρχισα να σοβαρεύομαι και να βλέπω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Πιο συγκεκριμένα, άρχισα να καταλαβαίνω πως η μέρα αυτή δεν είναι παρά μια ίδια κι απαράλλαχτη μέρα σαν όλες τις άλλες. Το μόνο που θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει είναι...χμμ...τα χρήματα $$. Σωστό; Τι ρωτάω, φυσικά και είναι σωστό. Μια από τις εμπορικότερες γιορτές παγκοσμίως.

H παρακάτω ερώτηση με απασχολεί εδώ και κάμποσο καιρό:
Τι προσφέρει στους ερωτευμένους η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου;
Σας παρακαλώ, αν κάποιος ξέρει την απάντηση να με πληροφορήσει!

Ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο τραγικά και να έχει γίνει κάποιο λάθος.
Πάντως, εγώ αυτό που ξέρω είναι πως οι ερωτευμένοι ζούνε κάθε μέρα μια δική τους γιορτή.
Και την αγάπη σου μπορείς να την δείχνεις με όποιο τρόπο θέλεις, όποια μέρα θέλεις και ότι ώρα θέλεις στον άλλον. Δε χρειάζεσαι υποδείξεις και συγκεκριμένες μέρες για να αγαπήσεις!

Ηθικό δίδαγμα: Για εμένα η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου , θα είναι μια μέρα σαν όλες τις υπόλοιπες.

Φιλιά και να περνάτε καλά

Κυνηγός Ονείρων :)

Amber alert : Εγώ

Έχω πολλά στο κεφάλι μου. Τόσα, που χάνομαι που και που. 

Το ξέρεις ήδη.

Κι εσύ; Έρχεσαι να μου φέρεις κι άλλα;!

"ΠΡΕΠΕΙ" μου λες. Δεν αντιμιλάω. Μου λες και κάνω.

Και ξαφνικά νιώθω πως χάνομαι.

Χάνω τα θέλω μου.

Χάνω το εγώ μου.

Ψάχνω να το βρω. Βοήθεια σου ζητάω, μα φεύγεις.

Όμως κατάλαβα.

Εσύ το έχεις.

Στην φυλακή των "ΠΡΕΠΕΙ" σου.

Σε εκλιπαρώ, δώσε μου το.

Το χρειάζομαι, ακούς;

To ΘΕΛΩ.

Always remember. You HAVE to!

ΓΟΝΕΙΣ

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς λίγο και να επεξεργαστείς στο μυαλό σου την παραπάνω λέξη.Έστω και για 1 λεπτό.
Μην προχωρήσεις παρακάτω στο άρθρο αν πρώτα δεν θυμηθείς!










Βλέπεις τι εννοώ;
Δεν μπορείς να προσπεράσεις τη λέξη, πόσο μάλλον τους ανθρώπους εκείνους!


Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους θυμηθείς, όπως εκείνοι εσένα όταν:
είχες χτυπήσει.~Έφερναν τα πάνω κάτω για να βρουν γάζες,μπαμπάκι,μπενταντίν.
δεν ήσουν καλά~Σε καταλάβαιναν και σε βοηθούσαν.
έκλαιγες.~Σε άφηναν στην μεγάλη,ζεστή,απαλή αγκαλιά τους περιμένοντας να ηρεμήσεις, όσο κι αν έπαιρνε αυτό.
χρειάστηκες βοήθεια.~Ήταν πάντα στη διάθεση σου, πάντα σε ετοιμότητα, πάντα οι πιο πιστοί σου βοηθοί.
ήσουν άρρωστος.~Ήταν όλο το βράδυ απο πάνω σου να ελέγχουν τη θερμοκρασία σου, χωρίς να τους νοιάζει αν εκείνοι κουραστούν.
κάτι σου πήγαινε στραβά.~Σε άκουγαν με προσοχή και σε συμβούλευαν.

Να τους θυμηθείς όταν:
πήρες το δίπλωμα, πήρες καλούς βαθμούς,πέρασες στη σχολή που ήθελες και δεν τους ένοιαξαν τα χιλιόμετρα γιατί ήταν αυτό που ήθελες.
τους έκανες περήφανους με τις πράξεις και με τα λόγια σου, όταν τους είπες Σ'ΑΓΑΠΩ.Το θυμάσαι αυτό; Θυμάσαι εκείνο το λαμπερό,δυνατό χρώμα που έπαιρναν τα μάτια τους όταν τους έλεγες αυτή τη συγκεκριμένη λέξη; Το χρώμα της υπερηφάνειας,η λάμψη της συγκίνησης που ανταμοίβονται οι κόποι τους.




Βλέπεις; Εκείνοι ήταν πάντα εκεί, μαζί σου ακόμα κι αν δεν τους έβλεπες...
Εσύ γιατί να μην είσαι;
ΓΙΑΤΙ;
Επειδή δεν σου πήραν τα ρούχα που ήθελες;
Επειδή μια φορά επιχείρισαν να μαγειρέψουν χοχλιούς;
Επειδή σήκωσαν το τηλέφωνό σου;
Επειδή άλλαξαν κανάλι στην τηλεόραση ή στην έκλεισαν;
Επειδή σου έκλεισαν τον υπολογιστή όταν καθόσουν με τις ώρες;
Eπειδή σε έπριζαν στο "ΔΙΑΒΑΣΕ";
Επειδή δεν βρίκαν το περιοδικό που ήθελες;
Επειδή δεν σε άφησαν να κάτσεις πιο αργά κάπου έξω;
Επειδή δεν σου πήραν παγωτό;
Επειδή σου έβαλαν τις φωνές κάποτε;
Επειδή σου τραβούσαν το αυτάκι που και που;
Επειδή σε τσάτισαν;

Ή μήπως επειδή σου άνοιξαν τα μάτια, σου έφτιαξαν ήθος και χαρακτήρα, σε προστάτευσαν;
Γιατί στην πραγματικότητα αυτό έκαναν, ακόμα κι αν εσύ δεν το έβλεπες...

Αγαπητέ Αναγνώστη, έχω να σου δηλώσω πως συχαίνομαι να βλέπω να φωνάζουν και να βρίζουν τους γονείς τους, να τους κλείνουν σε ιδρύματα γιατί έχουν μια πολυάσχολη ζωή που δεν τους χωράει[έτσι νομίζουν δηλαδή!] Να τους θυμώνουν για υλικά αγαθά- άχρηστα μπροστά στην αγάπη που τους παρέχουν-που δεν μπόρεσαν να τους αγοράσουν.
Έχω να σου δηλωσω επίσης, ότι κι εγώ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ, όμως προσπαθώ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ!

Άνοιξε τα μάτια σου και δες.
Άνοιξε την καρδιά σου και βρες τους.
Άνοιξε το μυαλό σου και σκέψου.
Ποτέ δεν είναι αργά να τους πεις ένα ξεχασμένο Σ'ΑΓΑΠΩ.
Ποτέ δεν είναι αργά να τους επισκεφτείς αν δεν είσαι κοντά τους.
Ποτέ δεν είναι αργά για τη φροντίδα που τους αξίζει.

Όταν ήσουν  μικρός τους χρειαζόσουν, τώρα που μεγάλωσες χρειάζονται εκείνοι εσένα.

Always remember
The only thing which they care about is to be happy  and safe*even If they aren't

Η βαλίτσα των αναμνήσεων

Τόπος: κρεβάτι
Κατάσταση: μπερδεμένη

Ησυχία...
Μόνο αυτοί οι ξεχωριστοί ήχοι που ακούγονται είναι αρκετοί για να με κάνουν να ξεφύγω για λίγο από όλες τις πιέσεις της καθημερινότητας-που καταφθάνει ξανά σε λίγο καιρό, πιο ισχυρή-, να ησυχάσω, να αναπολήσω το χρόνο που έχει περάσει και να θυμηθώ...
Το θρόισμα των φύλλων καθώς τα σκορπίζει ο άνεμος, ο γαλήνιος-μόνο όταν κοπάζει ο άνεμος- και ο άγριος-ροκ θα έλεγα-ήχος της βροχής σαν ένα μικρό κρυμμένο κασετόφωνο, καθώς πέφτει στο χώμα, στα κεραμίδια, καθώς πέφτει στην υγρή τώρα πια γη είναι αρκετά για να με κάνουν να θυμηθώ ή και να ξεχάσω...
Τα πουλιά που γεμίζουν το οπτικό μου πεδίο,από όμορφα σχήματα καθώς πετούν στον απέραντο γκρίζο ουρανό και οι μικρές ακτίνες φωτός που ξεφεύγουν από τα σύννεφα,που και που,γεμίζουν το δωμάτιο με πινελιές αισιοδοξίας.
Όλα είναι αρκετά για να με γαληνέψουν -τα βλέφαρα μου βαραίνουν εμποδίζοντας με να δω, τελικά τα αφήνω να κλείσουν και αφήνομαι στα χέρια του Μορφέα...


*...Βρίσκομαι κάπου στη μέση του πουθενά, κάπου κενά και...ξαφνικά βλέπω εκείνη να τρέχει προς το μέρος μου,φορώντας το πιο ζεστό χαμόγελο που είχα δει πάνω της κι εγώ με τη σειρά μου της ανταπέδωσα ένα εξίσου ζεστό χαμόγελο-το μέρος είχε πλημμυρίσει από ακτίνες φωτός. Άρχισα να τρέχω κι εγώ προς εκείνη. Την πλησίαζα, όλο και πιο κοντά μα καθώς επιτάχυνα το χαμόγελό της πάγωσε, με κοίταζε με...απέχθεια και τότε κατάλαβα. Το χαμόγελο δεν προοριζόταν για εμένα, δεν έτρεχε καν προς εμένα. Σταμάτησα να τρέχω καθώς προσπαθούσα να την καταλάβω. Εκείνη όμως συνέχισε να τρέχει και τελικά με προσπέρασε, χωρίς καν να με κοιτάξει. Έμεινα να την κοιτάω με απορία και ξαφνικά...χάθηκε, εξαφανίστηκε. Τότε τα πάντα σκοτείνιασαν.*

Φως...
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, ήταν υγρά... προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αλλά μάταια, δεν θυμόμουν τίποτα.
Έμεινα να κοιτάω έξω για λίγο.
<<Εφιάλτης θα ήταν>> ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Έστριψα το κεφάλι μου να δω το ρολόι που έδειχνε 6.42, μάλλον από(παρά)κοιμήθηκα αφού πριν "λίγο" ήταν 4 και... τέλος πάντων δεν θυμάμαι πόσο.
Ησυχία,ξανά.

Τελικά έπιασα την κιθάρα κι άρχιζα να παίζω το αγαπημένο μου κομμάτι!
<<Κάποιος θέλει να διαβάσει εδώ πέρα...>> ακούστηκε από το διπλανό δωμάτιο.
<<Οο υπέροχα...δεν κοιμάται>> είπα στον εαυτό μου και αναγκάστηκα να αφήσω την κιθάρα πάλι στη θέση της.
Το στόμα μου ήταν αρκετά στεγνό και με ενοχλούσε οπότε κατέβηκα στην κουζίνα να πιω νερό.
Έκανα και έναν έλεγχο στα υπόλοιπα δωμάτια για επιπλέον θύματα του Μορφέα.
Όπως το φανταζόμουν, οι γονείς μου παραμένουν από τους εκλεκτούς του, κι έβγαλα ένα πνιχτό γέλιο.
Μέχρι να κατέβω τα πόδια μου είχαν παγώσει λες και περπατούσα πάνω σε χιόνι αφού ήμουν ξυπόλητη-όπως πάντα.
Πήρα το εξίσου παγωμένο μου νερό κι ανέβηκα στο δωμάτιο μου να διαβάσω ένα βιβλίο.
Βούτηξα στα ζεστά σκεπάσματά μου που με περίμεναν κι άρχισα να διαβάζω μανιωδώς.
Τελικά, μετά από πολλή σκέψη, θάρρος και τόλμη-αυτά,νομίζω, είναι απαραίτητα για να εισέλθει κάποιος στο δωμάτιό της αδερφής μου,- ή μάλλον μόνο για εμένα ισχύουν...-πήγα στο δωμάτιο της  να κάτσω.
Κατάλαβα πως είχε τελειώσει-halleluujaah-αφού δεν μου ήρθε κανένα βιβλίο στο κεφάλι-ευτυχώς.

Αρχίσαμε να μιλάμε, να γελάμε και να κάνουμε βλακείες...
μέχρι που μας αναστάτωσε ένας ήχος.

<<Ντριιν>> Ήταν το κουδούνι.
Κοιταχτήκαμε-μου έκανε νόημα να πάω να ανοίξω κι εγώ της ανταπάντησα στην νοηματική μας γλώσσα να πάει να ξυπνήσει τους ''εκλεκτούς".
Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες και πρόλαβα να ανοίξω πριν να φύγει-όποιος κι αν ήταν.
<<Παρακαλώ;>>
<<Καλησπέρα!>> είπε με χαρά μια ''άγνωστη'' φωνή.
<<Καλησπέρα! Ποιος είναι;>>
Και τότε τον είδα...
Κοκάλωσα.
Αμέσως, σαν αναλαμπή άρχισε να διαδραματίζεται μέσα στο μυαλό μου το όνειρο.

Στεκόταν ακριβώς μπροστά μου, τόσο ψεύτικος... κι όμως αληθινός.
Ήταν εκεί, δεν πίστευα στα μάτια μου!
Μα πώς, γιατί, αφού... κτλ, κτλ είχαν ρημάξει τις μηχανές που με κόπο δούλευαν, για να ξεμπλοκάρουν το-κουρασμένο από ερωτήματα- μυαλό μου.
Τελικά, αξιώθηκα να δώσω το χέρι μου για χειραψία κι έπειτα να τον καλωσορίσω.
Καθίσαμε και τα είπαμε λίγο, αλλά  αυτές οι στιγμές αμηχανίας που υπήρχαν με εμπόδιζαν να συνεχίσω την κουβέντα. Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου,μέχρι που κατέβηκαν οι γονείς μου(εκλεκτοί)-ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς θα αναρωτιόταν ο άνθρωπος πόσο αγενής μπορεί να γίνει κάποιος μέσα σε κάτι χρόνια. Έλεος...
Μαμά, Μπαμπά respect, σας ευχαριστώ!

Ομολογώ, πως μου είχε λείψει, αλλά τίποτα δεν αναπληρώνει το κενό που μου άφησε εκείνη όταν έφυγε.Φυσικά, εκείνη ήταν η πρώτη που μου έλειπε-και θα συνεχίσει!
Ακόμα, θυμάμαι εκείνα τα θεσπέσια, υπέροχα, όμορφα, γεμάτα καλοκαίρια που είχα περάσει μαζί της.
Εγώ, η Μαριανίνα κι αυτή. Εμείς οι τρεις-μαζί!
Τότε που κατασκηνώναμε στην αυλή ή παίζαμε μήλα, τότε που μας έβαφε ή παίζαμε σχολείο. Τότε που προσποιούμασταν πως ήμασταν κατάσκοποι ή τότε που κάναμε ποδήλατο και τρέχαμε στα λιβάδια. Τότε που κάναμε τις μάγισσες ή τότε που κάναμε πως ήμασταν εκείνοι στο ''Smile, είναι η Candy Camera''-πραγματικά διαβολάκια. Τότε που ξενυχτούσαμε μιλώντας ή που παίζαμε σκοινάκι ''κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, μπλε, άσπρο, μαύρο, ροζ, καφέ''. Τότε που την άφηνα-σαν το δεύτερό μου εγώ- να γράφει στο κρυφό μου ημερολόγιο ή που της εκμυστηρευόμουν τα πάντα.
Τότε που ήταν εδώ, μαζί μας...
Αλήθεια, μου λείπει αφάνταστα, απλά είναι το κενό που με συμπληρώνει.
Όταν όμως, συνέβησαν κάποιες καταστάσεις δύσκολες, οι σχέσεις μας άρχισαν να διαλύονται, την βλέπαμε αραιά και που ή και αν...Κι αυτό με πονούσε βαθιά στην τότε αγνή ψυχή μου και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί...
Γιατί οι-όχι και οι καλύτερες-σχέσεις που είχαν κάποιοι συγγενείς μας έπρεπε να επηρεάζουν κι εμάς;
Είναι τόσο άδικο!

Το μόνο που ήθελα, ήταν να είχε έρθει κι εκείνη, να μας είχε επισκεφθεί, έστω, για μια φορά.
Να την χάζευα, καθώς τώρα πια θα έχει γίνει ολόκληρη κοπέλα. Να την αγκάλιαζα σφιχτά, μέχρι να σκάσει-αυτό της αρμόζει, φυσικά!
Βέβαια, δεν τόλμησα να τον ρωτήσω τίποτα σχετικά με εκείνη γιατί δεν ήθελα να περιπλέξω τα πράγματα ή να τον φέρω σε δύσκολη θέση.

Νομίζω, μου αρκεί που ήρθε κρατώντας μου μια βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις και τον ευχαριστώ!