Έλληνες << μαϊμού; >>

28η Οκτωβρίου.
Το ΌΧΙ
Με αφορμή τη σημερινή γιορτή του σχολείου είπα να γράψω αυτό το άρθρο. Φαίνεται τελικά πως κατάφεραν να περάσουν κάποια μηνύματα!

Καθώς παρακολουθούσα τη γιορτή διαπίστωσα πως ίσως να ήμουν και η μόνη. <<Μα τι απέγινε ο σεβασμός;>> αναρωτήθηκα. Έστω αυτές τις σημαντικές μέρες θα έπρεπε να τις θυμόμαστε, θα έπρεπε να τις τιμάμε.Μα όχι, δεν έχει απομείνει κανένας, δεν έχει απομείνει τίποτα.
Μπορεί να έχουμε μια από τις πλουσιότερες ιστορίες, μα δεν το εκτιμάμε...Μπορεί να πατάμε στο ίδιο χώμα με εκείνων που πολέμησαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα,μα δεν τους σεβόμαστε και μπορεί να είμαστε Έλληνες,μα δεν τους θυμίζουμε.
Θα έλεγε κανείς πως οι σημερινοί Έλληνες είναι << μαϊμού >>
Έχεις συλλογιστεί πόσες φορές σε ρώτησαν τι γιορτάζουμε είτε την 28η Οκτωβρίου είτε την 25η Μαρτίου κι εσύ δεν ήξερες να απαντήσεις;
Δεν αναφέρομαι τότε που πήγαινες δημοτικό, τότε σου τα δίδασκαν σαν παραμυθάκια όμως ακόμα κι έτσι με το αθώο σου μυαλό ένιωθες περήφανος. <<Τι απέγινε η περηφάνια; Εξαφανίστηκε;>>
Τώρα το μόνο που υπάρχει είναι ένα τεράστιο κενό, αδιαφορία.
Μόνο μια ανατριχίλα ντροπής και αηδίας αφού ντροπιάζουμε καθημερινά όλους εκείνους που σκοτώθηκαν για εμάς. Αφού μέρα με την μέρα γυρνάμε την πλάτη στην Ελλάδα και την ιστορία της.

Ακολουθούν ονόματα κάποιων υπέρ-ανθρώπων που αξίζουν να λέγονται Έλληνες.
Οδυσσέας Ανδρούτσος,
Μπουμπουλίνα,
Αθανάσιος Διάκος,
Γεώργιος Καραϊσκάκης,
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,
Ανδρέας Μιαούλης,
Μαντώ Μαυρογένους,
Παπαφλέσσας,
Ρήγας Βελεστινλής,
Μάρκος Μπότσαρης,

Ξέρω, πολλά στοιχεία και ονόματα του 1821, μα δεν αλλάζει τίποτα.
Όλοι αξίζουν να λέγονται ήρωες!
Μόνο ένα μεγάλο Συγνώμη για αυτήν την στάση μας κι ένα Ευχαριστώ σε όλους εκείνους που μας χάρισαν την ελευθερία!