Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Σου γράφω πάλι από ανάγκη(!)

Λίγες ώρες πέρασαν και σε λησμόνησα. Εσένα, τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.
Με πήρε ο ύπνος στην επιστροφή κι έλειπε το στέρνο σου να γείρω. Τη μέρα ολόκληρη αυτά σκέφτομαι. Το ότι γύρισα πίσω στη ρουτίνα μοιάζει γεγονός ασήμαντο, πράγμα παράξενο για εμένα. Μπροστά σε αυτό που ξέρω πως τέτοια ευκαιρία ίσως και πότε να μην μας δοθεί ξανά, πραγματικά δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Λοιπόν, άλλη μια ανάμνηση να θυμάμαι.

Έχω γείρει στο καυτό σου στέρνο, στηρίζομαι στο μπράτσο σου.
Πλησιάζω όλο και πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά. Κολλάω πάνω σου. Ασφυκτικά κοντά. Τόσο κοντά ώστε η μυρωδιά του κορμιού σου να τρυπώνει ορμητικά στα ρουθούνια μου και να με μεθύζει. Να με μεθύζει με αυτά που αισθάνεσαι. Αρώματα τρελά να ζητωκραυγάζουν πως με θες. Και ξάφνου ακούω την καρδιά σου. Τι όμορφος ήχος. Ανυπέρβλητος. Έχει περίεργο ρυθμό. Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Με μάγεψε. Το πόδι μου καβαλικεύω στα δικά σου, το στήθος μου ακουμπάω δίπλα στο δικό σου. Σαν να χορεύει, το χέρι μου ανεβοκατεβαίνει στο στήθος σου μέχρι χαμηλά στην κοιλιά σου. Σε χαϊδεύω τρυφερά. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή με αποτελειώνεις. Κατεβάζεις αποφασιστικά το χέρι σου στη μέση μου και με σφίγγεις φέρνοντάς με ένα ακόμα κλικ πιο κοντά. Σε απόσταση πνοής. Συνεχίζεις να με με σφίγγεις με τόση δύναμη. Παθιασμένα. 
Εκείνη τη στιγμή, σε ήθελα!
Ήθελα το κορμί σου. Ήθελα να σε κάνω δικό μου. Να με κάνεις δική σου. Όσα ποτέ σου δεν μου έλεγες, τώρα μου τα έδειχνε τα κορμί σου. Και πέρα από τις γνωστές σου τις καφρίλες που κατά βάθος μου αρέσουν, δεν ήταν χυδαίο ή κάτι τη στιγμής για να περάσεις καλά. Τόσο δυνατό ήταν και τόσο πολυπόθητο και από τους δυο μας. Γιατί, εκείνο το βράδυ κατάλαβα πως όλα όσα είχα στην πίσω όψη του μυαλού μου έβγαιναν αληθινά. Πάντα κρατούσα τις επιφυλάξεις μου για εσένα. Κατάλαβα πως πραγματικά με ήθελες κι εσύ! 
Μα το αφήσαμε έτσι, αινιγματικό..Και ίσως καλύτερα..Ίσως άλλη φορά...
Απλά τώρα δεν αμφιβάλλω ότι νιώσαμε το ίδιο έντονα εκείνο το βράδυ. Σιγουρεύτηκα για το πόσο σε λαχταρώ, τελικά..
Έπειτα, το χέρι σου μετακινείται στο πρόσωπο μου, με χαϊδεύεις. Μπλέκεις τα δάχτυλα σου στις τούφες των μαλλιών μου και τις ξεμπερδεύεις. Έτσι, κοιμηθήκαμε.
Υπήρξε χημεία, ομολογώ! 
Και παρ'όλο τη ζέστη δεν μ'άφησες στιγμή από επάνω σου. Όπως πλαγιάσαμε έτσι και κοιμηθήκαμε.
Αχ και να μην τελείωνε πότε η νύχτα η χθεσινή. 
23:11 δείχνει το ψηφιακό. Σε λίγο που θα πάω για ύπνο, κάτι θα λείπει..Τελικά το στίγμα σου το άφησες όπως μου είχες πει. Ξέρεις, τα δικά μου τα δαγκώματα δεν συγκρίνονται με αυτό που νιώθω τώρα εγώ. Καληνύχτα!

Κάτι που είχα γράψει καιρό πριν. Ξέρεις εσύ πόσο.

Κανονικά, τώρα θα έπρεπε να είμαι με τη Βιολογία στο χέρι. Γιατί με τέτοιους βαθμούς που έβγαλα φέτος θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για το αν θα περάσω..Εντάξει, υπάρχουν και χειρότερα από εμένα, αλλά για τα δικά μου δεδομένα έπιασα πάτο φέτος.
Κανονικά! 
Αλλά τι λέω;! 
Μόνο κανονική δεν είμαι. 
Ασυμβίβαστη και ξεροκέφαλη.

Και κάπου μέσα σε αυτή την ξεροκεφαλιά που με κατακλύζει ήρθες κι εσύ. 
Τ'ομολογώ σε είχα ξεχάσει μέχρι πριν λίγες μέρες. Μέχρι κάποιος να σε θυμίσει πάλι.
Κι εχτές πάλι δεν σε είδα. Μα..και να σε έβλεπα τι θα γινόταν δηλαδή;
Θα με κοιτούσες σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα. Αυτό θα γινόταν. Αν και να σου πω την αλήθεια, όλα όσα θες να κρύψεις εγώ τα βλέπω. Χωρίς να το θέλω και να το θέλεις τα μοιραζόμαστε.
Εγώ κι εσύ. 

Γιατί δεν πρόκειται να σε πιστέψω αν μου πεις πως ξέχασες εκείνο το βράδυ.

*Πολλοί θα ήλπιζαν γράφοντας ένα τέτοιο άρθρο κάποια στιγμή να το διαβάσει εκείνος για τον οποίο προορίζεται. Εγώ από την άλλη εύχομαι να μην το δεις ποτέ. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο εμπιστευτώ απλόχερα τώρα πια...

14 σχόλια:

  1. δε μου βγαίνει να γράψω κάτι άλλο από αυτό :')
    από φόβο χάσαμε, αισθήματα, αναμνήσεις, μυρωδιές ένα κουβάρι στο μυαλό μου και μέ 'κανες απόψε να θυμηθώ ένα αγαπημένο πρόσωπο...τώρα πια μια σκιά του παρελθόνοτς..Σ'εχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω μόνο να μην σε πονάει αυτό!
      Γιατί πολλές φορές αναμνήσεις και αρώματα που έχουμε από παλιά πρόσωπα είναι βλαβερές για εμάς..
      Ελπίζω λοιπόν να βρίσκεσαι στην άλλη μεριά εσύ!
      Φιλιά:)

      Διαγραφή
    2. Δε πονάει όσο πονούσε κάποτε, άλλωστε αυτό κάνουν οι πληγές..επουλώνονται με το καιρό και λιγοστεύει ο πόνος. Εύχομαι μόνο και για σένα αυτή η "πληγή" να έχει κλείσει και βασικά να μην ανοίξει ποτέ ξανά παρόμοιου είδους..
      Μια γλυκιά καληνύχτα :)

      Διαγραφή
    3. Η αλήθεια είναι πως αν περιμένεις να επουλωθούν από μόνες τους οι πληγές, χάνεις τη ζωή που είναι μπροστά σου..χάνεις καινούρια ερεθίσματα που ίσως έχουν τόση δύναμη όση χρειάζεσαι για να σταματήσεις να πονάς. Οπότε, η θεωρία στην οποία έχω καταλήξει εγώ είναι η εξής: Πνίγεις συναισθήματα και προχωράς.
      Να μην ανοίξει ποτέ τέτοιου είδους πληγή είναι λίγο δύσκολο..εκτός αν σταματήσω να ερωτεύομαι, που μόνο σαν κατάρα μου ακούγεται. Όχι για εμένα μόνο, για όλους..
      Ας ζεις για έναν έρωτα, κι ας είναι η φωτιά του να πέσει να σε κάψει..
      #Σ'ευχαριστώ για όλη αυτή την υποστήριξη που μου προσφέρεις, πραγματικά:)
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
    4. Όσο ερωτεύομαι, ζω και όσο ζω δε σταματώ να ελπίζω πως ο συγκεκριμένος έρωτας κάθε φορά δεν ήρθε γα να ανοίξει μια καινούργια πληγή..αλλά για να γιάνει τις υπόλοιπες. Γιατί ο έρωτας είναι υγεία, χαρά!!

      Όσο για την υποστήριξη ούτε λόγος!!! Δεν χρειάζεται να ευχαριστείς, γιατί και συ αν ήσουν στη θέση μου πιστεύω πως το ίδιο θα έκανες. Άλλωστε εδώ μέσα κάνουμε δωρεάν ψυχοθεραπεία ;)

      φιλάκια πολλά <3

      Διαγραφή
  2. τι μου ομορφη σελιδα!! και τι ομορφα που γραφεις!!
    μπραβο σου!! :')
    σε περιμενω καποια στιγμη και απο μενα!
    φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ!
      Χαίρομαι που σου αρέσει!:)

      Αποστολή εξετελέστη.

      Διαγραφή
  3. Εεεμ..πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω και αν πρέπει όντως να το κάνω..
    Αυτο που έγραψες αναβλύζει τόσα συναισθήματα! Αν αυτό είναι έρωτας του παρελθόντος,καλύτερα να μείνει έτσι όπως το θες! Άγνωστο στον άμεσα ενδιαφερόμενο!
    Είναι στη φύση μας να μένουμε στο τέλος με αναμνήσεις και αρωματα.. Μα αυτή είναι η μαγεία! Τίποτα δεν κρατάει για πάντα όσο κι αν το θέλουμε! Αυτό πονάει περισσότερο.. Το ανύπαρκτο ''για πάντα'' .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το λες, είναι στη φύση μας και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Οι αναμνήσεις είναι κομμάτια του εαυτού μας που αν τις ξεχάσουμε, ξεχνάμε κι εμάς τους οι ίδιους. Το δύσκολο σημείο είναι να συμπορευόμαστε με αυτές χωρίς να μας τρώνε την ψυχή.
      Και ναι, αν κρατούσε κάτι για πάντα θα ήταν βαρετό και ανιαρό. Επειδή όμως αυτό είναι που πονάει περισσότερο, όπως λες, που συμφωνώ και με το παραπάνω, εδώ πέφτουμε στην παγίδα.
      Κάνουμε το λάθος να πιέζουμε τις καταστάσεις όσο κι αν βλέπουμε ότι δεν τραβάνε άλλο. Κάνουμε απλώς τα στραβά μάτια επιμένοντας για πράγματα που έχουν τελειώσει.
      Αυτό το ανύπαρκτο "για πάντα" είναι που μας τα χαλάει όταν πραγματικά το πιστέψουμε.
      Let it be κι όπου βγει.#

      Διαγραφή
  4. καλώς ήρθα κι εγώ λοιπόν... Τι όμορφα που γράφεις κοριτσάκι μου!
    Τι συναίσθημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς σε βρήκα λοιπόν:)
      Σε ευχαριστώ πολύ, να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. '' Λίγες ώρες πέρασαν και σε λησμόνησα. Εσένα, τη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.
    Με πήρε ο ύπνος στην επιστροφή κι έλειπε το στέρνο σου να γείρω''


    γραψε ενα βιβλιο δε ξερω ποια τι να σου πω! υπεροχο!
    φιλιααα

    (*αν σε ενδιαφερει εχω ποσταρει για μια συναυλια του κεθεα στην τεχνοπολη, ωραια και με καλο σκοπο!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα ε όχι και βιβλίο..Καλά είναι τόσο νομίζω, όσο πρέπει!
      Θα το διαβάσω:)

      Διαγραφή
  6. τι να πω γι'αυτήν την ανάρτηση... νομίζω πως ότι έπρεπε να υποθεί, υπόθηκε... ειλικρινά θέλω να σ πω ένα ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να είμαι μια απο τις πρώτες που διάβασαν το χειρόγραφο....! <3


    το μόνο που θα πω είναι ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ;)

    <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μου αρέσει