Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Εγώ είμαι εσύ. Εσύ είσαι εγώ.

Πονάω.
Άφησε με να φύγω, θέλω να φύγω. Πρέπει να φύγω...να ξεφύγω.
Το ίδιο να κάνεις κι εσύ.
Με σφίγγεις πιο γερά.
Ασφυκτιώ, σταμάτα! Με πονάς. Με πονάς, σου λέω.
Ουρλιάζω.
Τώρα μέσα σου κλαις.
Κλαίω κι εγώ.
Δεν το καταλαβαίνεις; Πρέπει να μείνουμε χωριστά.
Δεν κουράστηκες να θέλεις ότι θέλω;
Δεν κουράστηκες;
Μπούχτισα εγώ.
Ας πάρει το δρόμο του ο καθένας.
Πληγώνομαι να'χω δυο καρδιές.
Πληγώνομαι να'χω να σκέφτομαι διπλά.
Πληγώνομαι να ζω για δύο μυαλά.

Όταν σπάσει ο δεσμός όλα θα'ναι αλλιώς.



4 σχόλια:

  1. θα επρεπε να ειναι ενα..
    αν ηταν απο την αρχη δυο.. τοτε δεν υπαρχαν ποτε δυο μισα, αρα ποτε δεν θα μπορουσαν να ειναι ενα
    δυο χωριστα σωματα , δυο ψυχες
    παντα η μια απο τις δυο στο τελος αιμοραγει.
    σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικα πριν λιγους μηνες θα νομιζα ότι ξερεις τη ζωη μου με αυτο το ποστ...
    Σκληρη αληθεια θα το ονομασω...!
    Φιλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πραγματικά υπέροχο, όπως κάθε φορά!

    Δυστυχώς όσο κι αν πονάει, όσο κι αν φαντάζει αδύνατο, πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο να ξεφεύγουμε από τελματωμένες καταστάσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ας γινόταν καμιά φορά στις ωραίες διαδρομές, το τέλος να μην έφτανε ποτέ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μου αρέσει